O krukach inaczej…
Kamil Olszówka
Biały kruk symbolizuje,
Rzadkość niespotykaną w całym świecie,
Niedościgły wzór niesłychaności,
Materialny symbol niespotykalności,
Białe kruki symbolizują księgi unikatowe,
Arcyrzadkie egzemplarze kolekcjonerskie,
Zaś w przyrodzie białego kruka dojrzenie,
Nierzadko cudem bywa nazywane,
Lecz posłuchajcie co prawi poezja,
Wieść to bowiem będzie niezwykła,
Lecz na pytanie czy prawdziwa,
Odpowiedź nie jest już oczywista…
U świata zarania,
U początków przyrody istnienia,
Wszystkie kruki wyłącznie białe były,
Czarnego upierzenia w ogóle nie znały,
Przed tysiącleciami,
Przed pierwszymi ludzkimi osadami,
Białe kruki były tak powszechne,
Jak latem dmuchawce na wielkiej łące…
Lecz paskudne, czarne czarownice,
Na miotłach swych nocami latające,
Białym krukom zawistnie zazdrościły,
Upierzenia ich szlachetnej bieli,
Nawet nocne strachy w ciemnych lasach straszące,
Białych kruków bały się srodze,
Gdy białego kruka w ciemnym lesie postrzegły,
Pomiędzy gałęziami natychmiast czmychały,
I nawet paskudne błotne ropuchy,
W śnieżnobiałe kruki wlepiały swe oczy,
I niewidzialne nocne zmory,
Około stad kruczych nocami się uwijały…
I rzucały swe klątwy czarownice zawistne,
Na krucze stada z oddali się bielące,
Całymi tylko knuły nocami,
Jak pięknego ich upierzenia ptaki pozbawić,
Niemniej nocne upiory,
Na widok białych kruków przeraźliwie wyły,
Z pustych oczodołów w ich kierunku iskry sypały,
Iskrami biel ich zamierzały spopielić,
I szkaradne leśne gnomy,
Na piękne ptaki, nocne czyniły zasadzki,
Pod osłoną nocy przemyślnie się skradały,
Śpiące ptaki przykrótkimi rękami pochwytywały…
I pobrudziły brudami tego świata,
Mądre ptaki swe białe pióra,
Śnieżna biel piór kruczych,
Padła ofiarą zawiści sił nieczystych,
Plugawy bród całego świata,
Do śnieżnobiałych piór bezwstydnie przylegał,
Tak jak często na ludzkiej psychice,
Odbijają się słowa plugawe,
Tak jak człowiek wrażliwy,
Od zła nie ustrzeże swej psychiki,
Tak te mądre kruki,
Upierzenia swego nie potrafiły ustrzec bieli…
Posępne czarne kruki,
Symbolizują ludzi skrzywdzonych,
Którzy kiedyś ludźmi prawymi a zacnymi byli,
Lecz trwale zostali skrzywdzeni,
Lecz nadal możemy znaleźć kruka białego,
Który symbolizuje człowieka prawego,
Którego świata nie imają się brudy,
Lecz wytrwale strzeże bieli swej duszy!
Anioły odeszły
Wkrótce nadejdzie jesień
ułamek sekundy
jesień
Racja stanu
Nie po drodze
Inka