Utoya, czyli elegia o… (norweskiej tragedii)
Bronisława Góralczyk
Nie umilknie mój sprzeciw,
i nie zniknie złość moja:
czemuś zabił te dzieci,
czemuś wyspę Utoya
w krwi i smutku zostawił,
jakbyś Stwórcą wszechwładnym się jawił?
Czemuś los ich za Niego
w swoje ręce wziął krwawe?
Co ci, łotrze, do tego –
śmierć nie twoim jest prawem!
Czy ci kiedyś wybaczą…
którzy dzisiaj po dzieciach swych płaczą?
Gliwice 24.07.2011 r.
Dzisiaj mija 13 lat od tego bolesnego wydarzenia…
Piórem malowane
Bronisława Góralczyk
Maluję piórem
cudowne uczucia…
serce, co siebie bliźniemu oddaje
usta, co szeptem swą miłość wyznają
oczy, co chcą być twoimi oczami.
Maluję piórem
piękne krajobrazy…
las, co odżył świeżością zieleni
jezioro, co błękit odbija na fali
pagórki, co chcą być koniecznie górami.
Maluję piórem
niewielką rodzinę…
matkę, co zrodzić jedynie mnie mogła
ojca, co nie chciał córeczki pokochać
braci, co w zamian – byli rodzicami.
Maluję piórem
co wena podpowie…
o życiu, co cudem wciąż we mnie się tli
o śmierci, co żniwo zebrała ogromne
o sobie, co czelność ma zwać się… poetką.
Gliwice 18.04.2007 r.
Żalić się nie ma komu
Janusz Strugała
w matni życia teatrze
freskami epizodów
próbujemy wyzuć
istotę trwania
logikę postrzegania
nim wątpliwości
w proch się obrócą
czym jest nieskończoność
niepojęta i obwarowana
czym jest świadomość
miłość pożądanie dzieci chowanie
w kosmicznym wymiarze niczym
jak błysków migotanie
utrwalamy istnienie
dobieramy słowa
nie rzucimy ich
na urodzajną glebę
tylko w pamięć krótkotrwałą
bezradni w mroku uniwersum
upajamy się chwilą
przytulamy do siebie
żalić się nie ma komu
może odkryjemy sens w niebie
ranek w Turczynie
Marek Górynowicz
pod skulonym słońcem
bursztynowe konie stąpają za horyzont
tylko im ufa wiatr
bojąc się szczerości kobiet
marzycielom wystarczy kawałek nieba
i kamienne schody donikąd
rzadko otwarte okno
z niedopałkiem codzienności
w spadających obłokach
nasze usta z koniczynką
beztroski podmuch dnia
i ta cisza niemego szybowca
słowa ocierają się o stukot
zgubionej podkowy
Szklana Gra (m)
Marian Jedlecki
Twoje Być po tamtej stronie
dzisiejszej nocy szukałem słowem
byłaś tam
wszystko jest prawdą
także czekanie na prawdę
pod nią pnie się
taka powojowa skrętna
myśl –
co obok mnie rośnie
i mnie podgląda
Ten wymyślony ten tam w górze
na dwie części rozdarty
w śmierci
w życiu
i wszystko co rozdarte
i tak się rozrośnie
tam prowadzi spojrzenie
do połowy które czytam
bo tam mogę równo stąpać
i podanej chwytać brzytwy
bo nie deski
bo bywają dziury
albo szklane paciorki
innej gry zielonego serca
poecie brakuje słów
Janusz Strugała
rzeźbiarz nie ma dłuta
malarz nie ma pędzla
poecie brakuje słów
nie wygramy z naturą
pozostaje nam
przecierać oczy
promienie jak baletnice
w powiewnej sukience
wiodą kochanków do alkierza
fale jak ocean nucą
gotowe gasić głód pożądania
adrenalina płonie
zanurz stopy tętnice ucichną
zachód wyklaruje apetyt
błogi sen zaczeka
Malarz
Bronisława Góralczyk
Na wpół uśmiechnięty pośród łanów zbóż
jesteś jak Apollo – lecz nieboski już
i ścigasz mnie wzrokiem i kusisz jak wąż,
a ja twoja muza i żona twa wciąż
do aktu pozuję, w bezruchu dziś trwam,
więc maluj mnie, miły, twórz jak Menkes* sam,
nim zacznie się burza, bo słychać jak grzmi.
Szczęściem jest daleko, daleko od wsi.
A potem swe dzieło podpiszesz – dasz znak,
i twoja już będę – na zawsze. O tak!
Gliwice 15.07.2021 r.
*Zygmunt Menkes (ur. 6 maja 1896 we Lwowie, zm. 20 sierpnia 1986 w Nowym Jorku) – polski malarz i rzeźbiarz pochodzenia żydowskiego, większość życia spędził za granicą.
Anioł i ja
Maciej Jackiewicz
Dzisiaj anioł się na mnie gniewa
nie chce już być na dobre i na złe
Bo latać nie może gdzie tylko chce
i nie wie czy jeszcze coś zaśpiewa
***
Czas już na porządki i wietrzenie szaf
tyle problemów przybywa co dnia
Przecież uczucia też anioł swoje ma
i wiele innych co dzień własnych spraw
Co mam mu na to powiedzieć?… i cóż…
zostawił na biurku jedynie dwa pióra
Dlaczego dwa? jeszcze jedna bzdura
bo to chyba nie był żaden mój anioł stróż
Jednym piórem napiszę coś i nic zarazem
czarne myśli powróciły jak straszydła
Anioł poleciał- jak piękne ma skrzydła
widzę jak zlały się .. z całym krajobrazem
Drugie pióro wypuszczę i tak daleko hen
wolność to złuda iluzja bańka mydlana
Biały przyjaciel poleciał z samego rana
leć aniele leć bo życie wszak to nie jest sen
Wspomnę go pewnie jeszcze i to nie raz
choć dawne słowa już tak nie zabolą
Jak Syzyf pcham mój kamień z niedolą
a wierne wiersze zostaną na wieczny czas
Choć to czasem słowa które nic nie warte
oswajam ból ten który bardziej piecze
Dobrymi myślami rany dzisiaj podleczę
***
tylko tak boli serce na dwie połowy rozdarte
Barwy lata
Bronisława Góralczyk
Kolorowe lato
gdzieś się spieszy stale
to siądzie przed chatą
to w parku wśród alej
wędruje po lesie
rwie czereśnie w sadzie
wpada w szał uniesień
gna po autostradzie
i nęci jak złotem
słońcem nad platanem
malwami za płotem
ziół wonią i sianem
a pośród jeziora
śród podmokłej łąki
pieśnią żab z wieczora
kusi jak skowronki
Kolorowe lato
stale gdzieś ucieka
i duszę rogatą
feerią barw urzeka
urzeka zielenią
traw bujnych i pnączy
i malin czerwienią
nim dzionek zakończy
a nocą gdy księżyc
uśmiecha się pełnią
zachwyca i nęci
granatem i czernią
Gliwice 22.06.2010 r.
Jak to w lipcu
Bronisława Góralczyk
Słonecznym promykiem lśni lipiec niepewny,
jak długo – zapytam – bo nie wiem…
bo raz jest wesoły, raz smutny i rzewny,
a bywa i wściekły – gdy w gniewie…
To deszczem się kładzie na polach i w lesie,
to słońcem rozzłaca wsze łąki,
lub śpiewem żniwiarzy wśród łanów się niesie,
aż dźwięków zazdroszczą skowronki…
Lipcowy krajobraz się złoci wśród kwiecia,
i nowe rozbudza nadzieje,
dopóki ich jasny grom z nieba nie zmiecie
i póki ich wiatr nie rozwieje…
Gliwice 15.07.2020 r.
Po burzy
Maciej Jackiewicz
Miało trzasnąć a znów zadudniło
historia zapisała kolejną kartę
coś się zaczęło coś się skończyło
czyje słowa będą jeszcze warte
kiedy skończą się nocne rozmowy
bo wojna o tron trwać będzie stale
nadal toczą bitwy legiony zaślepione
zagrzewając się do walki ochoczo
słowami nienawiści albo wiary
a plakaty jako rycerskie sztandary
na wietrze jeszcze nieraz załopoczą
Tylko tak bardzo mi żal Ojczyzny
rozdartej teraz na dwie połowy
na zawsze zostaną te nowe blizny
niczym na sercu po ciężkim zawale
i rany dotkliwe nie całkiem wygojone
Miano
Bronisława Góralczyk
Poszukuję uparcie nazw dla życia zdarzeń.
Dla tych nocnych, wyśnionych smutno i wesoło,
Dla tych dziennych, co toczą i dzieją się wkoło,
Co już nigdy nie wejdą w krąg najskrytszych marzeń.
Już przez lata tak szukam i znależć nie mogę.
Pośród słów spotykanych, długich jak pacierze,
Tylko takie się ciągną, co ich nikt nie bierze,
Co z rozmysłem kierują na fałszywą drogę.
A gdy wreszcie odnajdę, nazwę fakty one –
To odetchnę najświeższym, najzdrowszym powietrzem.
A ich miano – jak flagę powieszę na wietrze,
I wykrzyknę najgłośniej: – Zadanie skończone!
Gliwice 11.07.2007 r.
wyśniony czarem nieba
Janusz Strugała
wyśniony czarem nieba
zwiastun spokojnej nocy
w toni wody giną utrapienia
chmury plotą warkocze iluzji
otwieram oczy szeroko
zamyślenia bezprzytomnie sycą
szmerem fal błogosławi się noc
dogmaty wiary zaćmą się koją
szeptem proszę niebo o pokorę
batutą żalu jak dyrygent w transie
w głowie cisza jak przed burzą
myśli zwabione premierą niebios
ptaki jak szalone kołyszą skrzydłami
orkiestra zachodu składa instrumenty
na zawsze smak malowidła
w pamięci zostanie
przedział przybędzie za chwilę
Marek Górynowicz
w ofercie promo
jest bilet IC
i pusty peron na Centralnym
wszystko w swoim czasie
ruchome schody
ludzie z tabliczką
nie mam czasu
i głodny filozof
między gołębiami
time perfekt
z czerwoną torbą
spóźniony do Gdyni
wiruje na wyświetlaczu
mieszczę się w przedziale
między mną a spojrzeniem
brunetki
o wyrazistym kolorze słów
Wzruszenie
Bronisława Góralczyk
Jakże mnie to lato wzrusza,
jakże rada moja dusza…
kiedy włosy twoje lśnią,
kiedy usta twoje drżą,
kiedy oczy twoje błyszczą,
kiedy świerszcze w trawie piszczą,
kiedy wiatr u schyłku dnia
w drzewach bluesa dla nas gra,
a w wieczornych bzu gałązkach
szary słowik dla nas kląska…
Swoją treścią przebogatą
wzrusza mnie tak… każde lato.
Gliwice 04.07.2010 r.
Echo serca
Helena Szymko
zawsze tam gdzie ty –
moje myśli są szybsze od odległości
gdy jesteś blisko dusza się śmieje
twoja obecność – koi tęsknotę
wszystkie dni jaśnieją blaskiem
kiedy wypowiadasz czule moje imię
i czuję serca twojego bicie
każdego dnia mam cichą nadzieję
że to co nas łączy, sprawdzi się w życiu
a naszych uczuć – wiatr nie rozwieje
W tę samą stronę
Agata Kostka
Statkiem każdy z Nas.
Może sterem
i żeglarzem!?
Płynie po wodzie życia,
swoją Drogę ma do przebycia.
Z prądem lub pod.
Zawsze wybór mamy!
Czasem statki blisko,
czasem daleko.
W innym kierunku patrzą.
Obok na chwilę,
czasami dłużej.
Zatrzymają się niekiedy.
Spotkają ukradkiem,
zerkną spojrzeniem.
Lecz
gdy miłością połączone,
żeglują często w tę samą stronę.
Sny niedokończone
Janusz Strugała
nietknięty i pominięty
zaniebieszczony
wydźwiękiem wieczoru
emocjami kreowany
ten zachód śpiewa molowo
chwilami afirmuje słońce
brzaskiem świtu wykołysze
sny niedokończone
światłocieniem orze niebo
obmywa morskie odbicia
paradnie tańczy chmurami
pchanymi zefiru porywami
zwiastuje noc gorącą
duchem bezmiaru nastraja
usiadłem na piasku urzeczony
wkrótce zmrok otoczy wszystko
