Bohaterscy…
Kamil Olszówka

Bohaterscy ukraińscy żołnierze,
Wraz z Wami w swych snach,
Nieśmiało niekiedy śniąc na jawie,
Naszykowuje na wroga zasadzki cały wolny świat,

Bohaterscy ukraińscy cywile,
Budowaniu niezdobytych barykad ofiarowujący swe siły,
W tamte lutowe mroźne noce,
By toporne rosyjskie czołgi zatrzymały skutecznie…

Nie odbierze narodom prawa do samostanowienia,
Chora wielkomocarstwowa wizja jednego człowieka,
Ni wskrzeszenia Związku Radzieckiego nieziszczalna idea,
Zrodzona przed laty w umyśle kremlowskiego dyktatora,

Z góry na porażkę skazana,
W zderzeniu z godnością i dumą cywilizowanego świata,
Póki iskra wolności w nas będzie się tliła,
Ku śmiałym bohaterskim czynom na barykady wiodła,

Dopóki tli się iskra wolności,
W duszach tysięcy ochotników niezłomnych,
Nie złamią woli walki najeźdźców hordy,
Wykutej w żarze sumień a twardszej od stali,

Meandry wielkiej światowej polityki,
Nie złamią prostych ludzi poczucia godności,
Ni nie odbiorą pięknych snów o przyszłości,
Rozniecanych księżycowymi nocami szeptami Świętej Wolności,

U szczytów władzy skorumpowani politycy,
Utoną w morzu prostych ludzi przyzwoitości,
Zasiewanej w dzieciństwie w sercach przestrogami naszych babci,
Pielęgnowanej przez lata Świętej Cerkwi nabożeństwami,

Złote kopuły moskiewskiego Kremla,
Nie zaślepią biegu dziejów świata,
Swym złudnym blaskiem skrwawionego złota,
Które krew ofiar carów wiekami obficie rosiła,

Powróci jeszcze uśmiech na twarzach dzieci,
Przez wojnę mroźnej nocy wygnanych z Ukrainy,
Bez pożegnań czułych z braćmi i ojcami,
Którzy najeźdźcom stawić czoła ofiarnie pozostali,

Jeszcze połączą się rozdzielone ukraińskie rodziny,
Więzią trwalszą od najnowocześniejszych czołgów pancerzy,
Wykutą bowiem w żarze serc niezłomnych,
Z kruszcu dramatycznych wojennych przeżyć,

Jeszcze upokorzoną zostanie tatarska buta,
Jak bywało drzewiej w minionych wiekach,
Jako straszna dla całej ludzkości przestroga,
By z umiłowaniem wolności milionów ludzi nie igrać,

Jeszcze triumfalnie powróci Pokój,
Na dawne ziemie średniowiecznych ruskich kniaziów,
Pośród milionów najserdeczniejszych uśmiechów,
I tysięcy szczęśliwych z wojny powrotów…

Złote moskiewskiego Kremla kopuły…
Kamil Olszówka

I.

Złote moskiewskiego Kremla kopuły,
Otuliła tajemnicza czerń nocy,
Gdy odwrócił się bieg straszliwej wojny,
Rozniecając zarzewia setek nowych scenariuszy,

Gdy latami korupcji wewnętrznie wyniszczona,
Bezkarnością oligarchów dotkliwie upodlona,
Na oczach milionów militarnie upada Rosja,
Wieloletnimi wojnami do szczętu wykrwawiona,

W srogich górach Czeczeni,
Na rozległych stepach Ukrainy,
Gdzie krew rosyjska płynęła strumieniami,
Z okrutnych rozkazów generałów bezwzględnych,

Gdzie śmierć straszliwe zbierała swe żniwa,
Przetrzebiając niedozbrojone armie Putina,
Zabierając ze sobą młodych żołnierzy życia,
Unoszone kościstą dłonią z doczesnego świata…

II.

O złote moskiewskiego Kremla kopuły,
Rozbijają się nocnej wichury podmuchy,
A za murami dyktator stary,
Nie może zebrać rozproszonych swych myśli,

O niepowodzenia w straszliwej wojnie obwiniając,
Generalnego sztabu szefostwo,
W nieludzkiej swej nienawiści się miotając,
Na podwładnych wściekłość swą odreagowując,

Gdy odwróciła się losu karta,
A wspomnieniem pozostało marzenie o zdobyciu Kijowa,
Gdy realnie dziś zagrożoną jest Moskwa,
Przez kolejnych buntów zarzewia,

Gdy straszliwe widma wojen domowych,
Wywiedzione podejrzliwością bezwzględnego dyktatora z mroków dziejowych,
O północy do okien Kremla załomotały,
Wraz z spływającymi z naczelnego dowództwa meldunkami…

III.

O złote moskiewskiego Kremla kopuły,
Rozbijają się ulewnych deszczy strugi,
A za murami dyktator stary,
Drży przerażony rozwojem wojennych scenariuszy,

Mimo iż postsowiecka propaganda,
Mózgi Rosjan latami skutecznie wyprała,
Wciąż niepewny swojego bezpieczeństwa,
Wciąż zmuszony ukrywać się w przeciwatomowych bunkrach…

Drżąc przed swym własnym narodem,
Podświadomie otulony w trwogę,
Niczym niegdyś sowieckich łagrów więźniowie,
Dnia każdego obawiając się o swe życie,

Na wielkich carów rozległej ziemi,
Wciąż swego losu niepewny,
Wciąż zamachu stanu się obawiający,
Egzekutorów skrytobójców na siebie nasłanych…

IV.

W złote moskiewskiego Kremla kopuły,
Wtopią się niebawem wschodzącego słońca promyki,
Gdy do upodlonego narodu duszy,
Przemówi z głębi wieków cichutki szept nadziei,

Gdy stary dyktator zostanie obalony,
Na fali rozbudzonych nastrojów społecznych,
W wyniku globalnej polityki meandrów zawiłych,
Zagranicznych wywiadów działań zakulisowych,

Odetchną z ulgą rosyjskie rodziny,
Od ubóstwa, beznadziei, biedy,
Młodzi Rosjanie powrócą z wojny,
Przymusowo niegdyś do wojska wcieleni,

W wyniku wielkich światowych geopolitycznych zawirowań,
Odrodzi się niezwyciężona wielkomocarstwowa Polska,
Z jedną z najnowocześniejszych armii świata,
Przez skutecznych polityków roztropnie zarządzana…

– Wiersz opublikowany w Internecie w nocy z 24 na 25 czerwca.