Kobieto…
Bronisława Góralczyk

Twoja postać – piękna, wiotka,
lekka jak motylek…
Każdy, kto cię dzisiaj spotka,
spojrzy choć przez chwilę.

Każdy cieszy swoje oczy
pięknym twym widokiem.
Każdy, kto cię dzisiaj zoczył,
jest pod twym urokiem.

Już wiem czemuś tak promienna,
czemuś uśmiechnięta…
Hołd ci składa płeć odmienna.
Dziś, w dniu twego święta!

Dzień tak miłej tobie daty
nabierze znaczenia,
gdy do tego dojdą kwiaty,
całus i życzenia…

Dziś mężczyźni lgną ku tobie,
czułe ślą sygnały…
tylko czemu ten Dzień Kobiet
nie trwa przez rok cały?

Gliwice 02.03.2007 r.

Cała Ty
Bronisława Góralczyk

Twoje oczy takie smutne, takie piękne
jak srebrzące się na niebie roje gwiazd
i twe usta – bałamutne i namiętne
kuszą blaskiem niczym księżyc raz po raz

Twoja kibić taka szczupła, taka wiotka
jak gałązka młodej brzozy albo bzu
i twe nogi (coraz dłuższe w babskich plotkach)
budzą podziw męskich oczu tam i tu…

Twoją postać (pół anielską, pół kobiecą)
opisuję w czułych wersach, uwierz mi…
a ty dumna jak królowa (smutna nieco)
idziesz parkiem i nie widzisz… Cała Ty!

Gliwice 07.06.2011 r.

Do Poety
Bronisława Góralczyk

I jak się nie zachwycać
gdy każde Pana słowo
zawarte w zdań granicach
czytane wciąż na nowo
na twarzy pąs maluje
(nie pierwszy zresztą raz)
i usta me całuje
w srebrzystym blasku gwiazd…

Gliwice 10.12.2010 r.

Chłopak z pamiętnika
Bronisława Góralczyk

Ślad twych słów ostatnich jeszcze nie zanika,
Jeszcze gdzieś się ostał…
Na pożółkłych kartkach mego pamiętnika
Ślad twych słów pozostał…

Napisałeś krótko – ledwie trzy wyrazy:
“Kocham cię, dziewczyno”.
Potem wyjeżdżając, dałeś dwa obrazy;
Jeden gdzieś zaginął…

Na tym, co ocałał – dwa białe łabędzie
Na jeziora fali.
Czy pomyślisz o mnie, gdy stary już będziesz?…
Zatęsknisz z oddali?…

Gliwice 23.02.2007 r.

Granice
Bronisława Góralczyk

na granicy drogi
leśnego kręgu drzewostanu
spaceruje
zielonooka wiosna

na granicy czasu
słonecznego kręgu promieni
rozkwita
wielobarwna tęcza

na granicy prędkości
oszałamiającego ryku silników
czai się
bladolica śmierć

na granicy bezmyślności
rozumnych istot ludzkich
krąży
krótkowzroczna głupota

na granicy inteligencji
prawdziwego bytu człowieczeństwa
przechadza się
powściągliwa mądrość

na granicy uczuć
radosnego splotu serc
tańczy
krasnolica miłość

na granicy słowa
piórem weny pisanego
pląsa
uduchowiona poezja

nad granicą granic
kosmicznej strefy nieskończoności
przelatuje
geniusz tworzenia Wszechświata

Gliwice 30.03.2007 r.

Błądzi moja dusza
Bronisława Góralczyk

W ciemnościach błądzi moja dusza
i wpada w toń bezdenną
nad nią i pod nią tylko głusza
z udręką i gehenną

Czy nad zbolałą biedną duszą
zlitują się anioły
czy diabły w pogoń za nią ruszą
i porwą w piekła doły

Porwać chcą duszę lucyfery
lecz anioł nadszedł z dala
mknie z moją duszą w niebios sfery
i skrzywdzić nie pozwala

Gliwice 05.2008 r.

Martwa Odra
Bronisława Góralczyk

błękitna rzeka
czarna rozpacz na brzegu
pośnięte ryby

Gliwice 17.07.2022 r.

Spotkanie nad przepaścią…
Bronisława Góralczyk

Na szczycie samotnej góry
spotkały się Głupota i Mądrość…
– Ja jestem najmądrzejsza – wrzasnęła Glupota,
na to Mądrość tylko wzruszyła ramionami…
a Głupota wrzeszczy dalej: – Nie ma mądrzejszej ode mnie!
Wtedy Mądrość podeszła do Głupoty i spytała:
– A skoczysz w dół?
Jasne, że skoczę – to dla mnie pikuś. I skoczyła…
Mądrość nie zdążyła jej powiedzieć, że żartowała…
Na skraju przepaści, Mądrość została sama,
ale po chwili odwróciła się
i w milczeniu poszła w kierunku schroniska.

Gliwice 12.06.2019 r.

Nieprawda
Bronisława Góralczyk

Uśmiechasz się do mnie troskliwie
i dłonią dotykasz mej twarzy,
tak czule, tak ciepło, tak tkliwie,
i stoisz znów przy mnie na straży.

W alejce wśród krzewów jaśminu,
częstujesz mnie sercem z piernika
i uśmiech mi dajesz, mój synu,
i nagle cię nie ma, gdzieś znikasz…

Więc wołam cię, synku, i wołam,
lecz wiatr mi jak echo powtarza:
To sen był, kobieto, sen zgoła,
tak bywa, tak czasem się zdarza.

A ja – jak to matka – wierzyłam,
że syna po latach spotkałam…
Nieprawda, nieprawda, że śniłam!
To czemu nad ranem płakałam?…

Gliwice 11.12.2020 r.

Pamięci syna Tomasza

M i k r o ś w i a t
Bronisława Góralczyk

przygnębiona niedostatkiem
ludzkiej obecności
zagłębiona w fotelu
codziennej samotności
przyglądam się temu
co z perspektywy okna
skażonego bielą zimnego plastiku
proponuje mi
mój
zaokienny m i k r o ś w i a t

na obrzeżach
drzemiącego jeszcze lasu
nieruchome smukłe korony białych brzóz
stęsknione oznak nadchodzącej wiosny
oczekują na świeżą zieleń pierwszych liści

na tle
czystego błękitu nieba
nieruchome
brudne pudełka kominów
oświetlone promieniami
marcowego słońca
oczekują na rzęsisty deszcz
wiosennej kąpieli

a pod nimi – takie samo
i tak samo jak moje
skażone bielą zimnego plastiku
zakamuflowane firaną
okno czwartego piętra
przez które ktoś zagłębiony w fotelu
codziennej samotności
też obserwuje
swój
zaokienny m i k r o ś w i a t

Gliwice 31.03.2007 r.