Cóż znaczy rozum
Helena Szymko

cóż znaczy rozum, gdy brak jest miłości –
a w twoim sercu pustką wieje
gdy wracasz z pracy, smutny, zmęczony
gubiąc na wszelką radość nadzieję
i choć, roznosi cię, cały ogrom wiedzy
cichutko gra nostalgiczna muzyka
brakuje czegoś – co uszczęśliwia
bez niej, każdy dzień jest pusty i szary
codzienny chłód – serce przenika

Ona jak ta ćma
Helena Szymko

Przyćmił już czas – miłości żar
nie zbudzisz jej z wiecznego snu
on, nie potrafi już dla niej żyć
ona, jak ta ćma, wciąż snuje się
by ją pochłonął ostry światła blask
jak dawnej – miłości czar

Żywioły
Helena Szymko

Ogień i woda, potężne żywioły –
jego rozpiera energia żaru
wywija w tańcu, pewny swego czaru
spokojem uczuć, chłodzi go woda
parę sprzeczności sobą stworzyli
ogień i woda, potężne swą mocą
o wieczności razem marzyli
czy mają prawo być sobie parą
istnieć razem raczej nie mogą
bez siebie istnieć – by było dla nich
zbyt wielką karą

Zimowy miesiąc Luty
Helena Szymko

Mówią Luty – podkuj buty
tak pięknie jest dziś nad morzem
wszystko bieluśki śnieg pokrywa
jarzy się w promieniach słońca
a zew dnia, do spaceru wzywa
dostojnie, spokojnie, ni wiatru ni zamieci
tylko czasami słońce
w przymrużone oczy zaświeci

aż chce się wdychać, to mroźne powietrze
pełne morskiego jodu
choć śnieg trzeszczy pod stopami
tak miło iść plażą do przody
w srebrzystych szatach wydmy
na drzewach misterne korony

choć plaża prawie wyludniona
wierne towarzyszki morza
unoszą się nad falami
taki spacer, dodaje werwy i siły
mimo że wiek już niemłody
baśniowy nadmorski krajobraz
przyciąga swoistym urokiem
gdy kry – pokrywają morskie wody

Kropelko miłości
Helena Szymko

tułam się po świecie –
myśli mkną za tobą
jak jaskółki w locie
lasy szumią wokół
o mojej tęsknocie
wciąż – płynę do ciebie
poezji okrętem
przepływam obszary
wód niepojęte

by znów się zachwycić
twych oczu zielenią
i ogrzać w chłodzie
twoim płomieniem
mórz siedem przepłynę
odnajdę krainę swych marzeń
tuląc cię w ramionach
sycić cię będę, miłości nektarem
co noc – będziemy płonąć
namiętności żarem

Afrodyta
Helena Szymko

Wyłoniła się z piany –
w srebrzysto błękitnej szacie
z wdziękiem uniosła dłonie
ku świetlistej koronie
objęła wzrokiem wody
w dal się wpatrywała
będąc pod ich urokiem
jakby na kogoś czekała
że się pojawi – z harpunem w dłoni
rozgrzeje jej zimne serce
jej samotność ukoi
Bogini z morskiej piany –
na króla mórz czekała

Pragnę
Helena Szymko

Pragnę – otulić się tobą
jak gwiezdnym woalem
przez wróżki nocy utkanym
poczuć twój oddech
pachnący miłością
usłyszeć, szept ukochany
by wypełniał mą duszę
słodkich słów dźwiękiem

wymazał z niej pustkę
szarej codzienności
byś trwała przy mnie
w bogactwie lub biedzie
nie tylko w snach się jawiła
patrzyła na mnie
z czułością miłością
i nigdy – chłodem nie była

O Poezji
Helena Szymko

każdy z nas ma w sobie coś z poety –
ukrywa w myślach temat wiersza
lecz nie każdy potrafi wyśpiewać go z duszy
i innych osób serca nim poruszyć
poeta – to człowiek zagubiony w myślach
o osobowości, szczerej i nieśmiałej
wylewa na papier całą głębię duszy

często nie przesypia spokojnie jednej nocy
bo wena w sen wkracza, otwiera mu oczy
by chwytał za pióro, a on jej wybacza

i kreśli te wszystkie słowa wyśnione
składając w wersy dopieszcza czule
malując obraz radosny lub szalony
i nigdy nie wie, co jeszcze napisze
bywa że wena wciąż go dopada
a czasem po prostu, zatapia się w ciszę