Moja modlitwa
Czesław Paweł Pobiedziński

Moja modlitwa

Ty, który gwiazdy rozpaliłeś w niebie
A potem wszystkie je wprawiłeś w ruch
Spraw, żeby w każdej życiowej potrzebie
Czuwał nad nami Twój Święty Duch

Ty, który góry podniosłeś do nieba
Ty, który ziemi dałeś ludzki ród
Daj wszystkim głodnym po kawałku chleba
I racz w pokoju zachować swój lud

Ty, co stad swoich strzeżesz z oddali
Żeby na marne nie poszedł Twój trud
Spraw, żeby cierpień i chorób nie znali
Spraw, by nikomu nie dokuczał chłód

Ty, co próśb moich słuchasz w cierpliwości
Gdy jest potrzeba za mną murem stój
Kiedy zabłądzę w drodze do wieczności
Proszę Cię, pomóż ślad odnaleźć swój

Ponad to wszystko dla mnie jest potrzeba
Myślę, że zgodę na to Twą usłyszę
Zwykły ołówek zabrać stad do nieba
Psalm Ci dziękczynny kiedyś tam napiszę

Pastorałka dla przyjaciół
Czesław Paweł Pobiedziński

Pastorałka dla przyjaciół

Przyszli goście, jeden po drugim
Przesiąknięci zapachem lasu
Przed choinką łańcuchem długim
Przechodzili, zdając próbę czasu

I nieważne kto kim był, co miał
Czy jest cichy, czy używa basów
Nikt nie musiał a przyszedł, bo chciał
Raz kolejny zdając próbę czasu

I nie było bogato na stole
A gospodarz nie dawał ananasów
Prosty pokój jak w wiejskiej szkole
Także zdawał swoją próbę czasu

Rozmawiano o zwykłych zdarzeniach
O tym, komu powiodło się z nas
O podbojach nadziejach, marzeniach
O tym, kogo poddał próbie czas

Rozmawiano o głowie państwa
O premierze, co się boi mas
O głupocie, warcholstwie i draństwach
Że to wszystko podda próbie czas

Rozmawiano w nastroju świątecznym
O radościach życia i smutkach
I zwyczajem polskim, odwiecznym
Popijano, nie myśląc o skutkach

Tak mijały kolejne godziny
I w piosence rozszumiał się las
Wymłodniały nam żony, dziewczyny
Jakby dla nich zatrzymał się czas

Zagościło na krótko złudzenie
Że kolejnych ponad trzysta dni
Żadne złe nie zakłóci zdarzenie
A gdzie zdrowie, pieniądze tam my

I uśmiechnął się Ten, co dziś przybył
Na ten świat i teraz w żłobie leży
Że tak marzą, planują na niby
A to wszystko od niego zależy

Lecz czy każdy zrozumie to z nas
I popatrzy na życie w pokorze
Bo czy czas, czy jeszcze nie czas
Tylko On rozstrzygnąć to może

O trudnej sztuce pisania
Czesław Paweł Pobiedziński

Znacie to, Panie i Panowie,
Być może zbędne tłumaczenie
Poeta to jest taki człowiek
Co zwykłe ludzkie ma pragnienie

Twórcze pragnienie, wiedzy głód,
Więc rozumiecie ten mój trud
Niby dwa rymy, żadna łacha
A trud na dwa utwory Bacha

Ale na wszystko jest taktyka
Więc bach, i wiersze jak muzyka
Po każdym zgrabnym słowie ciach,
Łykam więc łyczek mówiąc: bach!

Nie jestem jakiś tam słabeusz
Tydzień i drugi „Pan Tadeusz”
Albo trzy dni i macie oto
Wierszem jest napisany „Potop”

Ale czasami tak się zdarzy
Litr się zużyje, nie zajarzy
O takim wspomną: z tego słynął
Tytuł napisał i popłynął

01.01.2008r.

Do kota Mruczka
Czesław Paweł Pobiedziński

Wąsy siwe, wzrok znudzony
kocie w głowie masz androny
leżysz, pani mruczki gadasz
co nagrzeszysz opowiadasz
pan zazdrości Ci czasami
że masz tyle za uszami.

Do nieznanego człowieka
Czesław Paweł Pobiedziński

Do nieznanego człowieka
sobie i dla was to piszę
co nieco ponarzekam
opowiem coś towarzysze

Co roku, codziennie od lat
widzę to czytam i słyszę
przychodzi ktoś nowy na świat
nadzieja się nowa kołysze

Ten nowy największy nasz skarb
o taki miał właśnie być przecież
nie znajdziesz w nim żadnych wad
on naj… jest na naszej planecie

Najlepsze cechy po przodkach
po najgenialniejszych w rodzie
drugiego takiego nie spotkasz
w całym naszym narodzie

Już rosną już wożą się dziatki
po mojej czy twojej ulicy
a w wózkach spytaj się matki
top gwiazdy i top politycy

Mijają kolejne lata
stycznie, lipce i grudnie
a każda ta małolata
dojrzewa, rozwija się cudnie

Bezkonfliktowo, bez stresu
rosną nam dzieci jak kwiaty
ambitni, głodni sukcesu
nie nastawieni na straty

Dumni chodzą jak pawie
rodzice takiej młodzieży
on wszystko po ojcu ma prawie
a na niej po matce tak leży

A każde to owo młode
ten nowo dojrzały kwiat
według swojego pomysłu
chce zbawiać, naprawiać świat

W Greenpeace ważną osobą,
jeść tylko sojowe kotlety
albo ratować przed sobą
zbyt wyzwolone kobiety

Niektórym szczęśliwie życie
różami wyścieli drogę
innym zgubionym w niebycie
co miesiąc da zapomogę

Niektórym za zasługi
order białej podwiązki
innym za pracę długi
lub pokój w m-2 wąski

Niejedną pokruszą kopię
nie raz ich przywiozą na tarczy
życie nie raz im dokopie
nim uwiąd nastąpi starczy

Nim uwiąd nastąpi starczy
nim pamięć nam zjedzą mole
powspominajmy ze śmiechem
o przemijaniu pokoleń

O przemijaniu pokoleń
o naprawianiu świata
o trudnej życia szkole
o zwycięstwach i stratach

Przy wigilijnym stole
narodzin przeżyjmy cud
i tych co chcą świat zbawić
doceńmy za ich trud.

Jaśkowice legnickie 27.12.2010r.

Motyle
Czesław Paweł Pobiedziński

Ty się bawisz, świat cały należy do Ciebie
A co tam, że inni pozostają w tyle
Że za ścianą ktoś siedzi o wodzie i chlebie
Bezduszna obojętność twoim dobrym stylem

Lecisz śmieszna, wesoła, lekceważysz chwile
Bierzesz tylko najlepsze, o to Tobie chodzi
Bez sensu, bezpowrotnie, swój czas trwonisz mile
A ten dziwny obcy co on cię obchodzi

Zapewne nie rozumiesz co jest najcenniejsze
Że nie wszystkie są twoje, motyle i maki
Stań, zobacz, czasem ważne są sprawy najmniejsze
My, tu przecież na chwilę, na krótko jak ptaki.

Kamień Pomorski, dnia. 25.10.2013 r.