Polska Niepodległa
Maciej Jackiewicz

Dziś kłosy ciepłym latem
jak ze złota się złocą
kiedy na czarnych polach
z ziarna zboże się rodzi

gwiazdy srebrzą się cichą
nareszcie spokojną nocą
nawet uśmiechnięte słońce
na błękitnym niebie wschodzi

orzeł rozpostarł skrzydła
leci w stronę białych chmur
to rocznica jest polska
nasza listopadowa

raduje się wzruszone serce
niejednego poety natchnione
a miliony krwawiły tyle razy
na zawsze pozostaną blizny

pochowani w tylu grobach
u stóp matki ojczyzny
zmęczeni wiecznym snem
śpią cisi bohaterowie

na stole pachnie znowu
świeży bochen chleba
historia niczego nie zmieni
i za nich wszystko opowie

Nike dziś w święty dzwon
w dzień oznaczony uderzy
dziękczynne pieśni wyśpiewamy
a razem z nami zabrzmi boski chór

nowe ołtarze poświęcimy
obrazy oprawimy w ramy
za te wiekowe ziemie
i naszych przodków ojcowizny

na zawsze już one pozostaną
bo tu polskie powstało plemię

Non omnis moriar 2
Maciej Jackiewicz

Nad zimnymi grobami
pochylamy milczeniu głowy
tu ostatnie
ziemskie domy uświęcone

ptak na gałęzi jak niemy
ucichł na chwilę
ciemność pobladła
od lampionów i zniczy

dla tych co przeszli na drugą stronę
wieczne światło dzisiaj świeci
rozprasza zapomnienia mrok

kolejny
pierwszy dzień listopada
czy ktoś je wszystkie policzy
i zapisać na zawsze jeszcze zdoła

odmawiamy modlitwę pamięci
prostymi słowami
coś się kończy i coś zaczyna

czarna godzina
niejedną nadzieję ukradła
taka milcząca tak dużo teraz gada

dziś utkwił nasz wzrok
gdzie są wniebowzięci
i każdy ma swojego anioła

na ziemskim padole
w sercach przynosimy
złote chryzantemy

Zima na biegunie jest ciepła…
Maciej Jackiewicz

Zimniejsza od lodu nie słyszy twego szlochu
zjawia się nieproszona i po chwili znika
aby powrócić zawsze bezinteresownie
łapczywie połknie żałoby i łzy rozpaczy
uraduje się jej siostra: to wieczna zawiść
jej miłość to jadem niewinnych zabijanie

nie zna requiem serc bo bez strun jej liry
zamiast pocałunku zatruty sztylet wbity
za wyznanie uczuć język komuś wyrwany

nie pozwól by ciebie porwała w swoje tany
nie przymierzaj nigdy od niej szaty Dejaniry
cokolwiek ona znaczy i cokolwiek się stanie

kiedy łzy uronisz ciężkie jak ziarna grochu
a rany bolą kiedy nawet ich nie dotykasz
bo pieką jak piekielnego ognia pochodnie

ona jak proch bo nic tu obietnica nie znaczy
a gdy je zniszczy – pochłonie bezgwiezdna noc
i jedynie prawda na zawsze odbierze mowę
nieśmiertelna od zarania świata straci moc
i wreszcie spocznie ze Złem w bezimiennym grobie
————————————————
,,najwyższy czas
nienawiść zniszczyć w sobie’’*

( *cyt. z ,,Dziwny jest ten świat” Czesława Niemena)

Ptak bez skrzydeł…
Maciej Jackiewicz

Poleciałbym jeszcze ten jeden raz
tam gdzie świata cztery strony
lecz okrutny los skrzydła
odebrał mi chyba bezpowrotnie

Jestem teraz jak zraniony ptak
co skubie resztki ocalałych piór
ukryty w pustym gnieździe po pisklętach
w pamięci obrazy zamazane często mam

za oknem drzewa szarpie wiatr szalony
odejdź już i oddałbym tobie nawet to coś
co dla mnie najbardziej jest rzeczą cenną
niepokoi się sumienie kiedy tak wiejesz

zacząć wszystko od nowa lecz odwrotnie
cofnąć marzenia do dat zapomnianych
kiedy się zmartwił za mnie zawsze ktoś
poobijane kolana to były niewinne rany

zaczekać z nadzieją na ten jeden znak
to nie będzie wtedy zwyczajny gest
sercem usłyszeć teraz cudowny psalm
jak chór sprawiedliwych rozbrzmiewa

niestety to nie stąd będzie ta muzyka
zaśpiewać pragnę ją między wierszami

zakurzony zegar w kącie już nie tyka
ale pozostał jak wierny sługa ze mną
choć dawno zapomniał czym jest czas
który odmierzał tymi samymi godzinami

porę na miłość i spełnione nadzieje
ach cofnąć ten raz chwilę przyjemną

Poleciałbym jeszcze ten jeden raz
daleko przed siebie
aż na świata koniec
tylko kto wie gdzie on jest

Jesienny obrazek
Maciej Jackiewicz

Krople rosy niczym paciorki na różańcu
srebrzą się cudnie w księżyca poświacie
prawie jak łzy na twarzy z bólu po stracie
w podmuchu wiatru zawirują dzisiaj w tańcu

Aż przepadną w jakiejś tam szarej kałuży
ptak na gałęzi radośnie teraz nie zaśpiewa
i już nie zaszumią obnażone z liści drzewa
niebo coraz bardziej się od rana chmurzy

Nie ma już tęczy z nadzieją i wiarą o świcie
nie ma już powrotu do przeszłości godzin
bezsilny jak dziecko w dniu swych narodzin
co roku jesienią biorę na tapet moje życie

Serce Ukrainy
Maciej Jackiewicz

sequel

Serce Ukrainy
skute dziś zimnym łańcuchem
bije nadal i trwa walka nieustanna
ma wielką moc za niewinne dzieciny
odwagi nieśmiertelnym duchem
zaśpiewa jeszcze na koniec Hosanna

Zamknąć daremnie twoje usta
chce wróg jak żelazną rękawicą
bo nigdy cicho nie będzie w czas burzy
wszystkie miłości słowa
boginie pokoju wraz pochwycą
każda dokładnie je światu powtórzy

Otwarte miej oczy
zasłonięte nienawiści opaską
ciemność jest tylko nocami
nadejdzie czas gdy we dnie
ojczyzny oczy się nacieszą

wkrótce z nieba wielką łaską
światło tyrana na zawsze zblednie
gdy ranną ziemię krew jego zbroczy
a wierni do ołtarzy z modlitwą pośpieszą

Otwarte miej uszy
choć zagłuszone dziś brudną watą
posłuchasz pewnie
zatopiony w ciszę
za życia cenny dar przeto

pokłonisz się nowym kwiatom
kolejne strofy ocalony poeto
o wolnej Ukrainie pieśń napiszesz
najtwardsze serca wzruszysz