Babie lato
Helena Szymko
Już babie lato – osnuło krzewy
słońce blaskiem wokół czaruje
drzewa barwną szatę przybrały
morze – leśnych koron złociste
taki pejzaż, wszystkich raduje
dopóki listopad, nie zmyje jej deszczem
a potem, zima sroga odwiedzi
lecz do tej pory, spacerujmy do woli
bo w tak piękne dni, złotej jesieni
nie powinno się – w domu siedzieć
to jest zbędne
Marek Górynowicz
w naszym śnie mruczą koty
mędrcy siedzą między wersami
matki tulą dzieci
do snu
zaraz będzie północ
ten z Bielska do Gdyni pojechał w drugą stronę
samotni podróżują w ostatnim wagonie
czytają porzucone książki
noc jest na sprzedaż
z torbą pełną gwiazd
i sentymentalnych wspomnień
w staroświeckiej sypialni
jak mówisz
Pytania Obeszłe (m)
Marian Jedlecki
Czyste szaleństwo oto najwyższy Rozum
rzecz to oczywista
jeżeli rozumować sensem błysku
bo czysty Rozum to upadek i obłęd
kiedy Większość to nie Wszystkim
narzuca swoje kategorie pseudo aksologicznie
błędy pojmuje Normalnością
odrzuca –
czekające kajdany i kaftany
upadłego Anioła
światło myśli podesłane
zdecyduje gdzie próg gdzie koniec
gdzie wiatr gdzie nie ma nas
ale zawsze droga o krok wcześniej
prawie zawsze obeszłe pytanie –
gdzie jest ten człowiek z kobietą
którą nikt o nic nie zapyta
(w szpitalu 21X 2022)
Masz piękne włosy
Helena Szymko
Masz piękne włosy miła –
fala za falą płyną
unoszą się – spadają
na twe jasne ramiona
idziesz kołysząc biodrami
z dumą unosisz czoło
iskierki w twoich oczach
iskrzą się wesoło
twe lica o dziewico
całować by się chciało
świeże jak brzoskwinie
wiotkie jak brzózka ciało
każde twoje spojrzenie
jak piorun we mnie uderza
chyba mnie Eros dopada
strzałę we mnie wymierza –
boję się że mnie ustrzeli
i spokój mi odbierze
Mit o królu Tracji
Helena Szymko
Dotąd – nikomu się nie udało
opuścić krainy zmarłych
lecz Orfeuszowi, tę szansę dano
zachwycał Erynie piękną muzyką
za jego muzykę, uwolnić ją obiecano
wyprowadził ją Hermes, z krainy śmierci
by oddać ją męźowi
Orfeusz, niepomny bogiń przestrodze
obejrzał się za siebie
zniweczył przywilej, uwolnienia źony
zapłacił za to srodze
powrotem Eurydyki, w podziemia Hadesu –
skąd nie ma już powrotu
W październiku
Ewa Maciejewska
rozzłocił się październik
paletę kolorów rozniecił
malując obrazy zachwytu
otula ciepłym złotem
słodyczą czerwieni dni kołysze
słońce jak plaster pomarańczy
spija zachodom w ciszy
improwizuje balet
w czułych podmuchach liści
odcienie miłości ożywia
pastelową nutą
kolorowe tęsknoty
deszczową kroplą płyną
do ostatniej przystani
Jesienią zapachniało
Helena Szymko
jesienią zapachniało – dni w słońcu się złocą
tęsknota za czymś niesie, oczy zaszły łzami
a Jesienna Pani, uśmiech śle uroczy
wiankiem ze wrzosu, głowę przystroiła
barwi kolorami, spadające liście
promienistym szalem – ramiona osłoniła
je rudawe włosy, rozwiały wiatry
babiego lata, nitki w nie wplątały
płomiennymi barwami, cała promienieje
Jesienna Pani, na lepszą przyszłość –
niesie, nam nadzieję
Zrządzenie losu
Helena Szymko
Życie – wciąż rzuca nam kłody pod nogi
świat pogrążony w chorobie
strach i śmierć szerzą się wokół
lecz pomimo tych zdarzeń
myśli lotem ptaka, krążą wokół ciebie
wspomnienia wpisane w karty życia
niezapomniane emocje oczekiwań chwile
wieczna pamięć zapisana w sercu
może odwrócą się karty tragedii
nadzieja – ostatnią deską ratunku
ona wciąż pozostaje
i radość – że jesteś, że czekasz
Szukaj mnie w wierszach
Helena Szymko
Kiedy samotność zacznie cię dręczyć –
a wokół siebie poczujesz pustkę
tęsknota za mną twoje serce męczyć
szukaj mnie w wierszach
tam mnie odnajdziesz
wypełnisz pustką moją miłością
ukoisz tęsknotę moją tęsknotą
tam będą zawsze wspomnienia o nas
te najpiękniejsze połączone z nami
przeplatane muzą – pięknymi wersami
tam będę twoim skrytym marzeniem
nieziszczonym uczuciem –
bliskości pragnieniem
Tęsknota
Helena Szymko
Dlaczego miłość – jest tak zaborcza
tęsknotą sprawia, duszy cierpienie
niszczy spokój, nie dając wytchnienia
każdej nocy, każdego poranka, myślę o tobie
gdzie się podziała życia sielanka
dlaczego stanąłeś na mojej drodze
wtedy – gdy być cię tam nie powinno
stała się ona, naszych serc więzieniem
sama już nie wiem, czym mnie zachwyciłeś
choć tyle pokus wokół mnie drzemie
w twoich ramionach, chcę ukryć się przed światem
a moje serce, nie chce zrozumieć
dlaczego wciąż, nie ma cię – przy mnie
Jesteś uosobieniem Anioła
Helena Szymko
Stoisz pośrodku tęczy –
w ciepłym deszczu skąpana
pachniesz jego świeżością
lśnisz perlistymi kroplami
twoja dusza przejrzysta
stała się wcieleniem, czystości Anioła
który strzeże wrót, ludzkiej niewinności
jesteś – nieziemską miłością
niedoścignionym pragnieniem
ukrytym – w nieskończoności
wracając do Turczyna
Marek Górynowicz
na kartce zerwanej chwili
kolejny wtorek
czarny
nieodświętny
zwyczajny
między mapą a kalendarzem
nasze zmarszczki
chwila na herbatę
i spojrzenie w okno
potem spragnieni podróży
idziemy obok siebie
w nienamalowanym lesie
w cieniu wiejskiej ciszy
za stogiem siana
słońce rozbabrane nagie
turla się
w szklance zimnego wiatru
Tęczowy most
Helena Szymko
Przybiegnę do ciebie, po barwach tęczy –
poślę ci uśmiech pełen szczerości
spojrzę ci w oczy – otulę oddechem
będziemy cieszyć się chwilami miłości
potem spoczniemy na brzegu tęczy
oczekując – spełnienia, upragnionych marzeń
tych najpiękniejszych, co radość niosą
barwą miłości malują życie
dostarczając sercu, cudownych wrażeń
a gdy już spełnią się, nasze marzenia
szczęśliwi razem, powrócimy na ziemię
pójdziemy tam – gdzie srebrzy się rosa
łąki zroszone porannym deszczem
słońce, pieści czule – pąki kwiatów
blaskiem promieni ziemi dotyka
a ponad nami – unosi się z wiatrem
cichutka, wybrzmiewająca, przyrodą muzyka
noc muzeów
Marek Górynowicz
ubraliśmy się w pomniki
w rozmiarze kolumny Zygmunta
w muzeum śpi malarz
między gwiazdami
zmęczone niebo
noc wydaje się dzieckiem
zapłakana niewinna
deszczem tuli się do snu
z kołyski odjeżdża ostatni tramwaj
grzechocze
siedzimy na skraju twojej dłoni
żołnierze maszerują obok
martwa natura otwiera niebieskie oczy
ulica żółte milczące usta
Blask mimozy
Ewa Maciejewska
zapachniało jesienią w ogrodzie
cynamonem i słodką szarlotką
jabłoń do snu układa ramiona
i rumieni się ostatnie jabłko
spójrz mam usta czerwienią muśnięte
niczym młoda wiosenna dziewczyna
a to jesień częstuje maliną
przecież miłość się właśnie zaczyna
czas nostalgią kołysze w alejach
serce drży jak struna na wietrze
oczy błyszczą kroplami rozkoszy
sypią złotem wrotycze szlachetne
zmarszczki cóż lecz tylko z uśmiechów
doświadczenie w pucharach winnicy
młodość żyje w nas płynie wspomnieniem
rajskim szlakiem i czasu nie liczy
Słońce w poranku