Zapraszamy do pisania i przesłania nam krótkiej formy poetyckiej – Haiku.
Na poniższym filmie prezentujemy zdjęcia. Autorskie Haiku powinno być tematycznie związane z tym, co przedstawia wybrane zdjęcie. Dlatego przesyłając teksty prosimy dodać pod Haiku jego numer.
Teksty będą prezentowane w formie video, czytane przez lektora.
Po zakończeniu edycji odbędzie się głosowanie. Autor najlepszego tekstu otrzyma wyjątkową nagrodę.
Daną edycję kończymy, jeżeli otrzymamy min 30 Haiku.
HAIKU można przesłać na tej stronie
FILM NA YOU TUBE
Jeszcze w XVII wieku haiku miało ściśle wyznaczone tematy. Klasyczne dotyczyło przyrody i dzieliło się na haiku o wiośnie, lecie, jesieni i zimie. Współczesne haiku nie zna ograniczeń tematycznych – zgodnie z poglądem, że „wszystko jest naturą”…- ale w swojej klasycznej wersji stara się trzymać rygorów językowych. Oznacza to, że klasyczne haiku jak najdalej ucieka od metafory, operując maksymalnie prostym i jednoznacznym językiem. Haiku klasyczne może opisywać tylko krótki, aktualny moment, jak błysk flesza, fotografia.
To takie przyszpilenie ulotnego wrażenia. Haiku w wersji bardziej współczesnej ucieka się do unowocześniania słownictwa, stosowania wyszukanych często nawet sztucznych, symulowanych, nieistniejących w języku zwrotów, innego, czasem nienaturalnego punktu widzenia/postrzegania zjawisk. No i łamie regułę 5-7-5. Pamiętajmy jednak, że sylaby japońskie to nie to samo, co angielskie czy polskie, dlatego nie ma sensu sprawdzać tej reguły na gruncie haiku będącego tłumaczeniem albo powstałego w języku innym niż japoński.
Czy istnieje przepis na idealne haiku?
Owszem: jak najmniej poetyckich sztuczek językowych (szczególnie antropomorfizmów, personalizmów i metafor) i jak najwięcej prawdy w opisie natury oraz maksymalnie dużo poezji i zaskoczenia w autorskiej refleksji. Opis obrazów może być oddzielony od części refleksyjnej (np. dwa pierwsze wersy – obrazy, trzeci – refleksja) lub też refleksja może się z obrazami przeplatać.
W klasycznym haiku humor pojawić się może, ale nie musi i zawsze jest to humor dobroduszny, życzliwy. Haiku senryu są często anonimowe, szczególnie te zbyt rubaszne lub wulgarne.
Niech żyją krótkotrwałe olśnienia – haiku a filozofia zen
Haiku jest związane z filozofią zen, która w sztuce zakłada operowanie paradoksem, subtelność, estetyczny minimalizm i wyzbycie się własnego ja. Najlepsze haiku często świadomie nie pozwalają na jakąkolwiek konkretną interpretację, a jednak pozostawiają w odbiorcy ulotne, refleksyjne odczucie, które chciał przekazać poeta. Niezbędnym warunkiem dla piszącego haiku jest osiągnięcie stanu świadomości zwanego „satori”, w którym autor wyzbywa się siebie, całej swojej „bebechowatości” składającej się na własne „ja” i przenosi się w oglądany fragment natury. Stan ów skutkuje możliwością doznania krótkotrwałego olśnienia, zachwytu nad naturą, osiągnięciem wglądu w życie drzew, kwiatów, zwierząt, wszelkich zjawisk przyrodniczych.
Jak widać klasyczne haiku to gatunek tak bardzo związany z językiem japońskim i kulturą Kraju Kwitnącej Wiśni, że wszelkie miniaturki poetyckie powstające w innych językach i kręgach kulturowych określa się mianem haiku-images. Japońska forma poetycka haiku najbardziej zbliżona jest do takich dobrze znanych nam form literackich jak sentencja, aforyzm czy fraszka. Wszystkie te miniaturki poetyckie jak żadne inne gatunki literackie nadają się do tego, żeby w minimalnej liczbie słów zawrzeć maksymalną treść i przekaz zmuszający do głębszej refleksji nad sprawami, wydawałoby się, oczywistymi.