pragniemy porwania węzłów
Jarosław Pasztuła

ona spragniona jak wędrowiec wody
jak spieczona ziemia latem deszczu

niech spadnie deszcz
niech popada tu i tam

przy tobie czuję się dobrze bawić się chcę
jesteśmy sami w sobie oko w oko
porwij mnie tłoczno na parkiecie

na zawsze pozostaną dwa ogniwa
na supeł zwiąże nikt nie rozwiąże

porwij mnie porwij mnie
trzeszczy parkiet ciągle tłoczno
szukam różnic pomiędzy nami
nie znajduję ale to fajniejsze