Samotne morze
Helena Szymko

Samotne morze –
gonitwą fal spływające
uśpiona plaża pustkami straszy
mewy zniknęły z horyzontu nieba
bezkres spienionej wody
na brzeg się wylewa
szum fal – szarość dnia
zerka magicznym okiem

niebo ciemnieje – mrok zbliża się
krok za krokiem
morska głębia tajemnicę skrywa
śpiew syren zwodzi rybaków
pomimo mroku morze srebrzy się
spienionymi grzywami
ta morska otchłań przeraża
to znów zachwyca –
tajemnicą głębi umysł mami