W ciszy
Ewa Maciejewska

w alabastrowej ciszy
nieme figury strzegą
strefy
wiecznego odpoczywania

wspominam imiona bliskich
którzy odeszli
za wcześnie
za młodo
za szybko

i już za późno…

nad horyzontem wieczności
krążą dusze – ptaki
wysyłam pacierze
zapalam świeczkę
pamięci
wtóruję biało – czarnym
brzozom
sypią złociste łzy
w uściski
marmurowych alejek

pod cmentarnym murem
w górę spoglądam
pochmurna ziemia
otwiera niebo
migoczącą łuną
przemijania

tylko wiersz tli się
nadzieją
na ocalenie
spoglądając w siną twarz
księżycowego epitafium