Za gałązką paproci
Zygmunt Jan Prusiński

ZA GAŁĄZKĄ PAPROCI

Ewelinie Jężyk

Paproć jest szlachetną rośliną.
W tej jej niewinności twoja niewinność,
i mój wiersz poniedziałkowy – pierwszy
szuka miejsca pośród zgody.

Dzwony śpią. Jest cicho. Ta paproć
cieszy się w czułych rękach przytulona.
Wartość dnia zaczynamy od miłości,
kobiety do mężczyzny – mężczyzny do kobiety.

Ewelina i jej las. Chwilowa akceptacja zbliżeń.
Przechodzi pośród drzew jako księżniczka daru.
Spontaniczna. Patrzy na mnie z uczuciem. –
Nic nie szkodzi bym ją dotykał i całował.

To jest Miłość Lasu. Stan daru w podarkach.
Ciało jej jak słodka modlitwa; ogłaszam
namiętność przekazywania w wierszu.
– Kocham ją w tym Erotyku moją melodią…

7.06.2010 – Ustka
Poniedziałek 6:50

Wiersz z książki “Zatoka Intymnego Przymierza”