Pro memoria
Maciej Jackiewicz

piszesz tak często o Bogu
otwierasz Jemu skrzypiące drzwi
witasz i płoniesz już w progu

a może tylko tak Tobie się śni

zapisujesz o Bogu całe strony
czy jest przez ciebie wymyślony
czy to ten jedyny Bóg prawdziwy
który za nas oddał życie na Golgocie

po ziemi nie chodził w purpurach i złocie
i przyjdzie czas gdy do ciebie i do mnie
obudzi zmarłych a do żywych powróci

na pewno ucieszysz się wtedy ogromnie?
czy z bólem spóźnionej rozpaczy
i żalu za grzechy niemym krzykiem

każdy kto Jego wtedy zobaczy
czas przeszły za siebie na zawsze wyrzuci

piszesz tak o Nim często
litery układają się gęsto
w ścieżki które prowadzą do dróg

gdzie tylko jedna prowadzi
tam czeka na ciebie właśnie On
nie żałuj zmęczonych życiem nóg

tylko śmiało idź tam
gdzie nikt ciebie nie porzuci i nie zdradzi
nie oszuka i nie okradnie skrycie
ale pokocha cudem prawdziwej miłości

zasłużony za godne całe życie
zbierzesz obfity plon
razem z duszą

pogrążony w nieśmiertelności
już nigdy nie będziesz sama
albo sam

Myśli zatrzymane w sercu
Maciej Jackiewicz

Nie wierzę tym
którzy tylko powtarzają
że słowa to tylko słowa

często nawet jedno wyrazi tak wiele
w wielkim sercu kwiaty się trzymają
cały rok barwami tęczy świat znaczą
moja muzo moje serce mój aniele

jak zamienić ten niepokój w eden
nie tracąc przy tym nadziei ducha
jak z uśmiechem budzić się ranem

i wtedy
kiedy słońce przebija się po burzy
jeszcze w chmurach się zanurzy

ściskam w dłoni bilet powrotny
do stacji Moje Szczęście
podnosząc ku niebu wzrok

a gdy pod koniec dnia księżyc
srebrnym światłem rozproszy mrok
niczym latarnik samotny
pełnią
albo odwróci się nowiem
ja go serdecznie też pozdrowię

jesteśmy dwoje z dwóch miast
tylko Bóg
pośród niepoliczalnych gwiazd
niepowtarzalny
zawsze jeden

tak wiele tobie człowieku chce dać
nawet serce własne
bo życie jest jak niedokładny rym

zanucę jeszcze
,,chyba już można iść spać’’ **

i zasnę