Uwolnimy uśpione uczucia
Janusz Strugała

Morze zasnute mgłą.
Gdzieś tam za smutnymi chmurami
słychać lament słońca.
Utknęło na zimowej mieliźnie.
Wygaszone, ale wróci.
Ślę tam wersy i nuty.

Bezduszne świty i mokre dni.
Dni zwilżone nudą.
Łódka życia bez żagli.
Zacumuje na skraju starego roku.
Tam je kiedyś podniosę.
Niech się napinają wiatrem nadziei.
Wyjdę na brzeg, pójdę traktem do szczęścia.
Może spotkam Ciebie.
Słoneczne dni, rozgwieżdżone niebo.
Tam będę cię szukał.
Przystanę na piaszczystej plaży.
Znajdę ślady twoich stóp.
Uwolnimy uśpione uczucia.
Iluzją te marzenia.
Ale już w nic innego nie wierzę…