Schabowym w pysk
Marian Jedlecki

Ludzie głęboko wierzący twierdzą zastraszani przez zainteresowanych w sutannie, iż zarówno Bozia jak i siły zła ukazują się pod wieloma postaciami. Dlatego egzorcyści często chwytają się co najmniej nieszablonowych metod, co by wymyślić różnego autoramentu strzygi, złe duchy, ubiory i co tam jeszcze ludziska wymyślą, w czym kreatywni i pomocni są urzędnicy Watykanu. Właśnie dlatego tzw. egzorcyści, specjaliści od rozpoznawania choroby psychicznej u katolików (i nie tylko) aby uwiarygodnić potrzebę świadczonych usług z cyklu „apage satanas”, chwytają się w/g mnie co najmniej zwariowanych metod, czyli grzecznie rzecz ujmując – metod niekonwencjonalnych., co by przegonić w cholerę złe duchy, które ponoć wlazły w duszę człowieka. Zawsze ciekawiło mnie, dlaczego np. krowy nie bywają opętane. Niedawne wydarzenia w oborach ukazały mi, iż nie mam racji wątpiąc w fakt owy. Otóż przypomniałem sobie, iż była panika w związku z „chorobą wściekłych krów”. No i powstał z tego powodu problem, a nawet dwa poważne problemy. Z biologicznego punktu widzenia uznano, iż problem najlepiej rozwiązać poprzez uśmiercanie zwierząt, o czym oficjalnie bano się społeczeństwo poinformować ze względów oczywistych. A drugi problem, to niemożność znalezienia odpowiedniego egzorcysty do uwalniania od złego ducha dusz zwierząt. Kościół rozwiązał ten problem już bardzo dawno. Mianowicie – z całą powagą autorytatywnie ogłosił, iż bydełko duszy nie ma. I tu problem został rozwiązany w sposób „kościelno- empiryczny”. Genialne to i pouczające, a drewniane mózgi zainteresowanych zostały uspokojone. W/g jednego z egzorcystów (nazwiska nie wymienię, aby kpiną jegomościa nie urazić) z jego książki „‘Być jak Hiob” dowiedziałem się, iż to Szatan zsyła demony, ale Bóg daje nam do ręki „schabowego”! (niżej wyjaśnię, co to za dogmat). A jest to próba wkurzenia Szatana z powodu ich odwiecznego sporu w walce o ludzkie dusze, (ale nie o duszyczki bydełka).Gdybym był katolickim oszołomem, to bym wierzył w dobroć Boga, bo jak inaczej tego nie interpretować, jak ratowanie duszy krowy, poprzez pozbawienie jej duszy? Ksiądz egzorcysta jest bardzo kreatywny, ponieważ tylko on przedstawia niezbyt znanego publice demona WEGETARIANIZMU i jeszcze popisuje się wyobraźnią w walce z demonem, której nie powstydziłby się najtęższe umysły świata, oczywiście tego realnego. Opis jego walki uświadamia mnie, że bycie egzorcystą, to nie żadne tam „chychy, ” ani też rurki z kremem. W jednym przypadku w/g wojowniczego księżula, demony nie chciały opuścić duszy ludzkiej, ale nieopatrznie (chyba na skutek zbytniej pewności siebie) zdradziły dzielnemu księdzu, co jest przeszkodą w ucieczce z ciała nawiedzonego. „Nie nakarmisz ciała mięsem” – zawrzasnąłem jednomyślnie i tu zmyślny księży inteligentnie wymyślił fortel godny samej Szeherezady. Otóż zakomunikował podłym złym duszyczkom, iż ugości je, jako dobry gospodarz na obiad kotletem schabowym. Trochę to mnie zdziwiło, albowiem wiem, ze źródeł znakomicie poinformowanych, iż co, jak co, ale osoby stanu duchownego uwielbiają wtrząchnąć dobry obiadek, suto zakrapiany winem i to nie mszalnym. Ale co ja tam wiem, taki nieewidencjonowany niedowiarek. Ale do rzeczy, więc proszą – „bądź człowiekiem i nie częstuj na schabowym, bo tego to już nie wytrzymamy”. Wystraszone dały „drała”, wyczytałem w książce księżulka, a na pożegnanie dał im tym kotletem po pyskach A teraz przy tej sposobności ku zasmuceniu gawiedzi katolickiej niniejszym zauważam, że do tej pory nie znaleziono żadnego dowodu na istnienie jakiegokolwiek ducha. Inna sprawa to choroba psychiczna. Opętanie było i jest często postrzegane przez lekarzy psychiatrów, jako rodzaj zaburzenia psychicznego. Z opisanych wyżej spraw wynika, iż wegetarianizm jest w jakiś sposób przeklęty. Zawsze myślałem, że jest na odwrót, bowiem szanuje się dzięki te
mu więcej istnień niż tylko ludzkie. A może się mylę?? Bo może jedyną drogą do Boga jest cierpienie, które nam zsyła? Jeżeli tak to, po co walczyć ze złem, skoro to rzecz boska??
Ot, co…

Urojenia w samotności (cześć II rozdziału książki)
Marian Jedlecki

Na placach – tam, gdzie mieściły się byle jak ustawione stragany, były także małe usypiska śmieci. Boże, jak mało znam swoją dzielnicę! Na zasypanych śniegiem trawnikach ustawiono – widać w pośpiechu i w ostatniej chwili – rzucające się w oczy kolorowe plansze:” JEDZ EKOLOGICZNE OWOCE I JARZYNY, TO SĄ TWOJE WITAMINY!” No i popatrzcie ludziska – tak ważne informacje otrzymuję z merkantylnych powodów! Reklama nie budzi paniki. Niezorientowany przechodzień odczyta zwyczajnie, ale wtajemniczony? Wtajemniczony zrozumie, że “RESZTA TO TRUCIZNA!”
Bagatela, przekonać gospodynię, żeby zmieniła kuchnię na jarską; z godziny na godzinę zmienić smak i gusta. Radio za ścianą nadaje piosenkę, a słowa jej przyprawiają mnie o dreszcz. ” I shall see you walking… In the sunshine in the storm… The bravest of them all… Ujrzę cię, gdy idziesz?… W słońcu, w burzy? Natychmiast przypomniało mi się zalecenie mojego Anioła Stróża w szynelu do kostek i uszance z gwiazdą: “Idź ty jutro przez miasto” Abym nie miał cienia wątpliwości, trzykrotnie powtórzył refren: “Ishall see you walking” Zabrzmiało to jak zaszyfrowany wojskowy rozkaz wymarszu. Z apelem do mojej odwagi, aby udać się w ciężką misję, którą życiem mogę przypłacić. Szybko, szybko, zwłoka może okazać się fatalna. Skądś wiedziałem, że jeżeliby działać opieszale, a wskutek mojej powolności sytuacje uległyby niekorzystnej zmianie to, kto wie, czy sam na siebie nie wydałbym wyroku? W pośpiechu poprawiłem palto, nacisnąłem beret na uszy, który to beret miał informować przechodniów, iż jestem członkiem miejscowej bohemy, a tenże fakt pozwalał na prawie każde dziwactwo w zachowaniu – bo przecież artysta to artysta, nieważnie, jakiego kalibru. Gdy tak szedłem lewą stroną ulicy Okrzei zdarzyło się coś, jak ze złego snu. Nagle wyrośli przede mną dwaj lekko podpici żałobnicy niosący dwa wieńce pogrzebowe średnicy koła od TIR-a – jeden z białych, drugi z czerwonych goździków, z szarfą czarną, srebrem malowaną: ”PAMIĘĆ O TOBIE BĘDZIE ZAWSZE Z NAMI , GDY BĘDZIEMY BIESIADOWAĆ”
Szarfa trzepotała jak bitewny sztandar. Tego mi było już za wiele. Czysta bezczelność, hucpa, pijacy, psiakrew. Spocone, przybladłe gęby, jak dna kieliszków. Spoglądali wokół wzrokiem zbójów, bo tak mniemam, stypa była w bliżej nieokreślanej przyszłości. A jak stypa, to i wysokoprocentowa okowita obowiązkowo będzie. Dopiero będzie!! Do nieboszczyka pretensji nie miałem. Pomyślałem, że coś, co uchodzi z żywego ciała, zabiera ze sobą kawał mojego świata i czy był dobry czy zły, zostawia po sobie Wielkie NIC. Bo duch cieszy się, że wreszcie uwolnił się od materii i dokonał tego w czasie równym błyskawicy, biorąc w ten sposób egocentryczny rozwód. Dzieje się to zgodnie z wolą Natury, więc, po co tu modlitwa? Zawsze ta nazwa stresowała mnie, zdumiewała i denerwowała. Rzeczywistość szanownego nieboszczyka zestarzeje się, jak każdy organizm, jej składniki – sensy – ulegają nekrozie, jak komórki ciała. Rozmyślając ogarnął mnie gniew. Prawdziwy, ogarnął mnie gdzieś w środku mózgu złym uściskiem. Mam to do siebie, iż kiedy pojawia się depresja z jakiegoś powodu, moje choroby pojawiają się jak nieproszeni goście i nigdy nie wiem, w którym momencie się pojawią. Jakiś cholerny robak drąży moje ciało, boli mnie lewa noga, bolą ramiona, pobolewa serce, a w ustach jest pustynia. Do walki z pustynią zawsze noszę w kieszeni glukozę we fiolkach, albo czasem zwykły cukierek, jaki podaje się dzieciom, aby uspokoić ich wrzask. Jedynie fantazjowanie, jest w stanie przynieść mi wybawienie i wtedy czuję się wolnym. Są to bóle nieprzyjemne, upierdliwe, który osłabiają, nie znikają godzinami, a bywa, że całymi dniami. Niemożliwym jest ukrycie się przed bólem, nawet po połknięciu zabójczej dawki tabletek pod wdzięczną nazwą KETONAL. Przypomina złośliwie, że składam się z atomów cząstek, które umierają w każdej sekundzie.

Czytaj dalej →